 |
| Irudia: Berria |
Dozenaka lagunek aldarrikatu dute maitatzeko «milaka modu» daudela eta nork berea egiteko eskubidea duela. Hernanin (Gipuzkoa) egin dute, ezkontza konbentzionalak imitatu eta parodiatuz.
Maialen Unanue | Berria, 2014-10-26
http://www.berria.eus/paperekoa/1990/056/001/2014-10-26/ez_ez_dugu_nahi.htm
Zergatik familia eredu bat eta bakarra? Zergatik maitasuna bizitzeko modu bat eta bakarra? Eta zergatik ez eraiki nork berea, nork bere neurrira? Ez dute maitasuna bizitzeko modu bat eta bakarra nahi. Are gehiago, ez diote men egin nahi ustez idatzi gabeko arau horri. Kattalin Miner eta Lorea Etxeberria txikitako lagunek ezkontza konbentzional bat antzeztu zuten atzo Hernanin (Gipuzkoa); euren neurrira egindakoa, “Bollorrioa”. «Hainbat faktoreren eraginez sortu da: zerikusia du guk eta gure inguruko lagunek daukagun eta aldarrikatzen dugun familia hautatu feministarekin, ez dugulako nahi bikotekidea gure bizitzaren ardatza izatea, eta gure modura kudeatu nahi ditugulako maitasuna eta afektuak; gure bizitza, finean».
Soineko zuriak, beloak, zapata takoidunak. Andre ezkongai ohiko batek janzten dituen guztiak zeramatzaten soinean Minerrrek eta Etxeberriak. Horiek guztiak zeramatzaten soinean, hain zuzen ere, maite ez dutenaren sinbolo direlako. «Asko poztu gaitu ikusteak kontu hau ez zela gure behar bat soilik; jende piloak babestu gaitu», dio Etxeberriak.
Minerrek azaldu duenez, ez dute «maitasun arauturik» nahi, ulertzen dutelako ezkontza dela nork bere bizitza pertsona bakarraren inguruan ardaztea. Eta ez dute bollorrioa antolatu ohiko ezkontzen aurka egiteagatik, eurek euren «erritual propioa» sortzeagatik baizik: «Baina horrek ez du esan nahi maitasunik ez daukagunik».
Dozenaka lagun elkartu ziren atzo Hernanin (Gipuzkoa), umore onez, dotoreziaz eta, batez ere, irribarrez, aldarrikapenerako prest. «Gu jota gaude, baina ero asko daukagu inguruan, edo, erokeria baino gehiago, nabaritu da behar handia dagoela horrelakoak egiteko: feminista askok segituan ulertu dute zer den hau, eta orain arte ulertu ez dutenek gaur [atzo] ulertuko dute», dio Minerrek.
«Ausartak»
Ezkongaiak dotore, eta gonbidatuak ere bai. Zapata takoidun ezinezkoak, galtzerdi saredunak, burugainekoak. Etxeko trapu dotoreenak hartuta bildu ziren dozenaka eta dozenaka lagun Hernanira. Trikiti eta panderoarekin lagundutako poteoarekin hasi zuten eguna; ezkontza koordinatzeko arduradunak txilibitua jo ohi zuen tabernaz aldatuko zutela ohartarazteko. Umorez antolatua izanagatik ere, urduritasuna ere airean izan zen, azken orduko ezustekoak tarteko.
Han ziren Etxeberriaren eta Minerren senideak, harro. Horien artean, Minerren amaren senar Sendoa Ugalde eta Etxeberriaren osaba Pakito Lujanbio, ezkongaien aitabitxiak. Ezkontzaren berri jakin bezain pronto eskaini zuen bere burua Lujanbiok aitabitxi izateko, eta nabarmendu du «errespetuz» egin dutela aldarria. Ugalde, berriz, poztu baino gehiago beldurtu egin zen hasieran: «Gero oso ondo ulertu nuen zer aldarrikatu nahi zuten; beldurrak ahaztu nituen segituan, eta harro sentitu. Zaila da hausturak egitea, eta harro egoteko modukoa da ikustea batzuk bidea irekitzeko prest daudela».
Unerik hunkigarrienetako bat izan zen zeremonia, botoak irakurri zituztenekoa. «Ahizpak gara, andregaiak azken hilabete hauetan, eta badirudi gezur baten bueltan egia asko sortu ditugula. Ez gara Yin eta Yang, ez gara elkarren osagarri, handitu egiten dugu elkar: nola bestela helduko ginen honaino?». Minerrek hartu zion gero lekukoa: «Nerabezaroan Virginia Woolfen hitz batzuk gorde nitinan, nire bizitzako emakumea azalduko balitz, hari esateko, eta hiri esango dizkinat gaur, denen aurrean: 'Ez dut uste bi pertsona gu biok izan garen baino zoriontsuagoak izan daitezkeenik'».
Maialen Lujanbio bertsolariak bertso batean deskribatu zuen ekitaldira bildutakoen gogoa: «Gaurkoa festa dela, bai, baina / ez dauka esanahi falt(ar)ik / Kattalin eta Lore, zorionak! / (e)ta esango det zergatik: / maitasunaren forma zurrunak / ho(rre)la malgutzeagatik, / gonbidapena egitearren, / buru(e)tan egitera 'klik', / eskerrik asko gaurkoagatik / eta ausardiagatik».
Soineko zuriak, beloak, zapata takoidunak. Andre ezkongai ohiko batek janzten dituen guztiak zeramatzaten soinean Minerrrek eta Etxeberriak. Horiek guztiak zeramatzaten soinean, hain zuzen ere, maite ez dutenaren sinbolo direlako. «Asko poztu gaitu ikusteak kontu hau ez zela gure behar bat soilik; jende piloak babestu gaitu», dio Etxeberriak.
Minerrek azaldu duenez, ez dute «maitasun arauturik» nahi, ulertzen dutelako ezkontza dela nork bere bizitza pertsona bakarraren inguruan ardaztea. Eta ez dute bollorrioa antolatu ohiko ezkontzen aurka egiteagatik, eurek euren «erritual propioa» sortzeagatik baizik: «Baina horrek ez du esan nahi maitasunik ez daukagunik».
Dozenaka lagun elkartu ziren atzo Hernanin (Gipuzkoa), umore onez, dotoreziaz eta, batez ere, irribarrez, aldarrikapenerako prest. «Gu jota gaude, baina ero asko daukagu inguruan, edo, erokeria baino gehiago, nabaritu da behar handia dagoela horrelakoak egiteko: feminista askok segituan ulertu dute zer den hau, eta orain arte ulertu ez dutenek gaur [atzo] ulertuko dute», dio Minerrek.
«Ausartak»
Ezkongaiak dotore, eta gonbidatuak ere bai. Zapata takoidun ezinezkoak, galtzerdi saredunak, burugainekoak. Etxeko trapu dotoreenak hartuta bildu ziren dozenaka eta dozenaka lagun Hernanira. Trikiti eta panderoarekin lagundutako poteoarekin hasi zuten eguna; ezkontza koordinatzeko arduradunak txilibitua jo ohi zuen tabernaz aldatuko zutela ohartarazteko. Umorez antolatua izanagatik ere, urduritasuna ere airean izan zen, azken orduko ezustekoak tarteko.
Han ziren Etxeberriaren eta Minerren senideak, harro. Horien artean, Minerren amaren senar Sendoa Ugalde eta Etxeberriaren osaba Pakito Lujanbio, ezkongaien aitabitxiak. Ezkontzaren berri jakin bezain pronto eskaini zuen bere burua Lujanbiok aitabitxi izateko, eta nabarmendu du «errespetuz» egin dutela aldarria. Ugalde, berriz, poztu baino gehiago beldurtu egin zen hasieran: «Gero oso ondo ulertu nuen zer aldarrikatu nahi zuten; beldurrak ahaztu nituen segituan, eta harro sentitu. Zaila da hausturak egitea, eta harro egoteko modukoa da ikustea batzuk bidea irekitzeko prest daudela».
Unerik hunkigarrienetako bat izan zen zeremonia, botoak irakurri zituztenekoa. «Ahizpak gara, andregaiak azken hilabete hauetan, eta badirudi gezur baten bueltan egia asko sortu ditugula. Ez gara Yin eta Yang, ez gara elkarren osagarri, handitu egiten dugu elkar: nola bestela helduko ginen honaino?». Minerrek hartu zion gero lekukoa: «Nerabezaroan Virginia Woolfen hitz batzuk gorde nitinan, nire bizitzako emakumea azalduko balitz, hari esateko, eta hiri esango dizkinat gaur, denen aurrean: 'Ez dut uste bi pertsona gu biok izan garen baino zoriontsuagoak izan daitezkeenik'».
Maialen Lujanbio bertsolariak bertso batean deskribatu zuen ekitaldira bildutakoen gogoa: «Gaurkoa festa dela, bai, baina / ez dauka esanahi falt(ar)ik / Kattalin eta Lore, zorionak! / (e)ta esango det zergatik: / maitasunaren forma zurrunak / ho(rre)la malgutzeagatik, / gonbidapena egitearren, / buru(e)tan egitera 'klik', / eskerrik asko gaurkoagatik / eta ausardiagatik».
No hay comentarios:
Publicar un comentario
Nota: solo los miembros de este blog pueden publicar comentarios.